POLSKA BROŃ W CZASIE II WŚ - CZĘŚĆ 2

W poprzednim artykule wymieniliśmy inżyniera Józefa Maroszka, chętnie przedstawimy Państwu jego postać. Wybitny polski konstruktor, twórca powszechnego arsenału piechoty Wojska Polskiego. Urodzony w 1904, zmarł 6 stycznia 1985 roku. Dokładna data jego urodzenia nie jest nam do dzisiaj znana. Instynkt inżynierski towarzyszył mu już od najmłodszych lat, konstruując miniaturową maszynę parową z kotłem zrobionym z łuski artyleryjskiej (155 milimetrowej), która miała dynamo zapewniające energię elektryczną podłączonej żarówce. Po zdaniu matury rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej, gdzie później podjął się zadania z Ministerstwa w celu opracowania uproszczonej technologi i budowy polskich karabinów. Przez kolejne lata przyszły inżynier modyfikował, czy tworzył nowe egzemplarze karabinków, które jednak nie trafiły do seryjnej produkcji. Zwracał jednak uwagę władz i innych inżynierów swoim talentem i nowatorskim podejściem do problemu. Dalsze jego prace zaowocowały tytułem inżyniera mechanika, a w 1936 roku karabinem przeciwpancernym wz. 35. Prostota, innowacyjne na te czasy rozwiązania-hamulec wylotowy, był idealnym rozwiązaniem na broń przeciwpancerną dla piechoty. W trakcie swojej pracy stworzył, modyfikował kolejne modele broni np. Ręczny karabin maszynowy „Browning” wz. 28 z większym lub mniejszym efektem końcowym. Jego szeroka wiedza inżynierska pozwalała dostsować się do każdej pracy w trakcie wojny, by po jej zakończeniu zająć się rozwojem nauk technicznych. To, że Polska ma świetnych inżynierów, to właśnie Stanisław Mroczek to potwierdza!